Galicia no escenario, no ritmo, nos instrumentos, nos músicos. Iso era o Jazz Estándar, un dos clubs de jazz máis coñecidos de Nova York, a noite do pasado martes. E é que o escenario o ocupaba Cristina Pato. A gaiteira que revolucionou o mundo da gaita tamén é capaz de revolucionar unhas táboas con tanto prestixio. Primeiro, coas súas palabras. Nun segundo, Cristina métese o público no peto: «Quen de vós sodes neoiorquinos?», pregunta a de Ourense ao público que abarrota o local, e a continuación, despois de que a inmensa maioría levantase as mans: «Pero, quen nacestes en Nova York?».

Iso é o seu novo disco, Migrations (Migracións, en galego) que a música galega presentaba no club neoiorquino. «O concepto da migración é o que mellor representa todo o que me foi pasando nestes sete ou oito anos que levo en Nova York, -dicía Cristina Pato pouco antes do concerto-. E o disco é tamén iso, bebe moito do jazz pero sen perder a raíz».

E se Pato é capaz de revolucionar coas súas palabras, cando fai música, a emoción entre o público é indubidable. Non só a gaita, que sen dúbidas é a que levantou os maiores aplausos, tamén o piano, a frauta, o pandeiro. Cristina Pato fixo un alarde de mestría musical, a mesma que fai no seu disco.

Como ela explicaba, no disco e, claro, no concerto, había jazz, pero había tamén moita Galicia. Aires de muñeira interpretados por ela xunto con outro galego, o acordeonista Víctor Prieto. Unha lección maxistral de como se toca o pandeiro. E, sempre, gaita. Cando Cristina Pato colle a gaita, a sala aguanta a respiración. E ela que toca con todo o seu corpo consegue que sigan case sen respirar ata os aplausos, enormes.

Un público entregado e unha cidade entregada. Esa mesma mañá The New York Times dedicáralle unha eloxiosa crítica ao seu disco; nela agradecíalle a súa vulnerabilidade e percorría a mestría de Pato coa gaita e o proceso que seguiu a súa carreira xunto a músicos do talle do chelista Yo-Yo Ma ou Emilio Solla, xunto ao que no concerto interpretou un tango; con gaita, iso si.