Artigo de José Antonio Vidal Rodríguez publicado no Anuario de Estudios Americanos do CSIC. A partir de 1908 o colectivo galego de Cuba comezará a organizar as romarías populares do seu país de orixe. A iniciativa non partiu das grandes sociedades rexionais, senón de pequenas sociedades de adscrición local. Desde entón todos os domingos celebráronse romarías galaicas nos xardíns das grandes cervexarías habaneiras, onde se consumían con melancólica compracencia empanadas e viño do Ribeiro, baixo o nostálxico queixume das gaitas e os aires festivos das muiñeiras. Neste  comensalismo festivo fóronse revitalizando, e mesmo inventando, os sinais de identidade das galegas e os galegos no exilio caribeño.